nog even nadenken

Here’s a little something something (that’s such a strange expression, a good one, though) for you English speaking lurkers out there.

I’m in India, Laxman Jhula to be precise, in the north at the foot of the Himalaya on the banks of the holy Ganga. I’m here for lots of reasons, because I have the means to do so is one, because I deserved it after succesfully obtaining a BA-degree is another, and because there is this lady here (called ShantiMayi) who tells people to be nicer to everyone and everything in the universe. Does that sound mysterious or what?  Well of course she tells it a bit less concise than I just did, so it actually sinks in.

And here I am, sitting behind a computer having a nice masala chai, checking all the nice stuff people said about my pictures here and totally unwinding. I finished the second Norwegian Stocking today and I’m wearing them both as we speak! I love them to death but am also afraid to hurt or smudge them, so I’m wearing other socks on top of them so they’re safe. Nobody can see my new friends the stockings now… I’ll upload pictures soon though. (I’m sorry Maarten, I promised not to talk about knitting but I just have to! I can’t forsake my true nature!)

I’m going to get some food now, some porridge to make it through the day just isn’t going to cut it. Check the pictures if you want to know what it looks like here. I’m a happy person, that’s for sure! I learn to count to five in Mandarin, so you don’t have to worry about me for at least two weeks.

Ik had blaasontsteking, en dat ws denk ik de reden dat ik in mijn eerdere berichten misschien een klein beetje sip overkwam. Op een goede dag ws ik het zat en heb ik de reis naar het ziekenhuis in Rishikesh ondernomen …

(intermezzo: ik gooide sinaasappelsap over mijn toetsenbord en nu is de internetjongen bezig het toestenbord te redden…sorry internetjongen!)

Onderweg naar het ziekenhuis kwam er een grote optocht langs met mannen op blaasinstrumenten die ogenschijnlijk (orenschijnlijk) geheel apart van elkaar hun muziek speelden, wat een zooitje. Daarachteraan kwam een soort grote aluminium wagen met grote speakers die weer een ander lied speelden, en daarachteraan kwam en groep mannen. Daar weer achteraan kwamen de vrouwen en de kinderen.

In het ziekenhuis kwam net een ambulance aan en daar werden twee mannen uitgehaald. De een bewoog, de ander niet. Na een half uurgewacht te hebben en half Rishikesh aan me voorbij te hebben zien trekken, iedereen komt binnen, kijkt even in alle spreekkamertjes, blijft soms even binnen om precies te zien wat er allemaal gebeurt, en gaat dan weer naar buiten, na een half uur dus kwam er een dokter naar me toe. Hij zei dat de ene man gewond was en de andere dood. Er had gewoon een dode man daar voor mijn neus op die brancard gelegen, hij had een schoen aan.

Toen de dokter me eenmaal ging helpen was alles verder erg normaal, en kreeg ik snel mijn antibiotica. En een flesje ‘syrup’ die mijn blaasinhoud heel basisch zou maken, dit om de infectie te remmen. Dit was het flesje.

 De grote grap is de tekst onderin: ICE CREAM FLAVOR. Het spul was zo ongelooflijk vies, daar zijn bijna geen woorden voor, ik geloof toch niet dat ik het met ze eens ben over die Ice Cream Flavor. 

Ik vind het hier inmiddels al en stuk fijner, de zon schijnt grote delen van de dag, we doen dagelijkse dingen zoals de was, eten en drinken, maar alles is relaxed en fijn. Dit is onze achtertuin, er lopen koeien, apen, mensen en er worden vuurtjes gestookt (van hout of plastic zakken) en er wordt was opgehangen.

Hier nog wat kiekjes van onze hood.

De cd-kraam.

De vervelende bindi-man, die je niet met rust laat. Behalve als je vraagt of je een foto van hem mag maken.

Een van de vele yoga-scholen, mooi op een rots aan de ganges…

En tot slot: wat ik zoals in mijn tas heb. Doorklikken voor de uitgebreide beschrijving wat er allemaal ligt.

Jazeker, ik ben in India, en het is allemaal heel anders. De reis was anders. Niet alles ging zo vlekkeloos als de vorige keer. Ons hotel had bijvoorbeeld onze kamer aan iemand anders weggegeven, en alle andere hotels in Delhi zaten ook vol. We konden nog een kamer krijgen voor 500 dollar, maar dat hebben we maar niet gedaan. Maar we moesten toch iets daar in die donkere, door Pakistaanse Islamitische terroristen bedreigde stad. Onze taxichauffeur en zijn vriend hebben ons een beetje geholpen, en brachten ons naar een touristenbureautje, dit is allemaal midden in de nacht. In dit bureautje zat een man die ons ging helpen, maar uiteindelijk bleek dat we veel te veel geld voor de taxi hebben betaald en dat hij dus niet zo vriendelijk was als hij leek. Daar wordt je toch wel erg wantrouwig van, best jammer.

Het was ook wel veel, maar we waren een beetje de weg kwijt aangezien we nergens heen konden die nacht. Toen kwamen we in een taxi terecht met een chauffeur die bijna in slaap viel en die aan ons vroeg of wij niet konden rijden. Als je het verkeer in India een beetje kent dan snap je wel dat we zeiden dat we zeker niet konden rijden. En ondanks dat hij moe was heeft hij ons heel keurig maar toch gezwind naar Laxmanjhula gebracht, waar we ongeveer 9 uur ‘s morgens aankwamen.

De hotelkamer was nieuw en onberispelijk, inclusief toiletpot en uitzicht op de holy Ganga. Ik hoor zojuist dat ik mijn tienpuntsvak op de universiteit ook gehaald heb en dat ik dus hoe dan ook (wat ik dus maar voor Russisch gehaald mag hebben) een Bachelordiploma rijker ben! Dat vond ik erg fijn om te horen.

We hebben in die 36 uur dat we in India zijn al weer heel wat nieuwe vrienden en semi-vrienden gemaakt. Voor een van die eersten heb ik een tekening gemaakt, en morgen hebben we beloofd om chai met hem te drinken. Hij heeft mij Maduri genoemd omdat ik lachte zoals een bekende Hollywoodster die zo heet, zei hij. Met zulke mensen kun je toch moeilijk lang boos blijven op mensen die je afzetten. Het avondeten bestond vanavond uit een thali, een groot bord met vakjes die gevuld zijn met respectievelijk rijst, dal, groentecurry, kheer (zoete rijstpap) en chapati’s. Heerlijk spul en praktisch gratis.

Internet is ook niet duur, maar aangezien we er ongeveer twee maanden aan hotelovernachtingen doorheen hebben gejaagd voor de taxi hiernaartoe moeten we toch een beetje zuinigaan doen. Volgende keer meer!